Mimo że kreacja Gregory'ego Pecka okazała się jedną z najlepszych w jego karierze, początkowo to Rock Hudson miał zagrać rolę Atticusa Fincha.
Robert Duvall przez 6 tygodni unikał słońca oraz pofarbował włosy na blond, aby lepiej pasować do roli Boo Radleya, który spędził większość życia zamknięty w domu przez swojego ojca.
Phillip Alford nie chciał iść na przesłuchanie do roli Jema Fincha. Dopiero matka przekonała go, że w ten sposób przez pół dnia nie będzie go w szkole. Natychmiast się zgodził.
James Earl Jones starał się o rolę Toma Robinsona.
Krople potu i łzy pojawiają się i znikają na twarzy Toma w sądzie.
Książki prawnicze znikają z gzymsu, gdy Scout wraca do domu po odprowadzeniu Boo Radleya.
Kiedy Atticus zbiera swoje papiery po werdykcie, widać szklankę z wodą i dzbanek na stoliku sędziego. W następnym ujęciu szklanka znika, a dzbanek pozostaje.
Na początku filmu, grosiki w pudełku po cygarach, mają wybity rok 1962 podczas, gdy akcja filmu dzieje się w 1932 roku.
Po tym, jak Atticus zastrzelił psa i odjechał samochodem, dziewczynka obserwowała go, jak odjeżdżał. Jej włosy w jednym ujęciu były zaczesane na jedną stronę, a w następnym miała już zwyczajną grzywkę.
Fryzura Mayelly Ewell zmienia się w poszczególnych ujęciach na sali sądowej, raz ma włosy uczesane, raz rozczochrane.
Gdy Smyk i Jem idą na paradę, Smyk jest przebrana za szynkę. W zbliżeniach widać, że jej kostium zrobiony jest z włókna szklanego, wynalezionego w 1938 roku. Akcja filmu rozgrywa się w 1932 roku.
Sala sądowa była rekonstrukcją wnętrza Monroe County Courthouse w Monroeville, stan Alabama, rodzinnego miasta Harper Lee.
Przed rozpoczęciem filmowania wzięto pomiary i fotografie, by później zbudować replikę budynku w Universal Studios.
Zdjęcia do filmu kręcono w Pasadenie i Universal City (Kalifornia, USA), a także w Monroeville (Alabama, USA).
Mary Badham psuła niemal każde ujęcie w którym rodzina jadła przy stole. Phillip Alford nie miał ochoty na jedzenie tego samego dania dziesiątki razy, więc w jednym z ujęć sceny, w której miał toczyć Mary w oponie, przemyślnie wycelował w ciężarówkę z ekwipunkiem, by pozbyć się swej nieznośnej partnerki.
Brock Peters zaczął niespodziewanie płakać podczas kręcenia sceny zeznania, czego nie robił na próbach. Gregory Peck powiedział, że musiał patrzeć poza niego, zamiast prosto w oczy, by nie zacząć dławić się samemu.
Film znalazł się na drugim miejscu listy 100 Najbardziej Inspirujących Filmów Wszech Czasów stworzonej przez Amerykański Instytut Filmowy w 2006 roku.
W czerwcu 2008 roku Amerykański Instytut Filmowy umieścił "Zabić drozda" na pierwszym miejscu listy 10 najlepszych filmów z gatunku 'dramat sądowy'.
Dziewięciominutowa mowa końcowa Gregory Pecka została nakręcona w jednym ujęciu, bez cięć.
Zdjęcia do filmu kręcono od lutego do maja 1962 roku.