Luchino Visconti debiutuje, na warsztat biorąc powieść Jamesa M. Caina "Listonosz zawsze dzwoni dwa razy". W efekcie otrzymujemy mroczny melodramat podszyty moralitetem. Film zaliczano pochopnie do włoskiego neoralizmu, ale Visconti wyłamuje się takim prostym klasyfikacjom. Nie jest to może jeszcze dzieło na miarę późniejszych dokonań twórcy "Śmierci w Wenecji", jednak znać już rękę mistrza. Osobiście wyżej stawiam późniejszą o trzy lata wersję hollywoodzką, ale to chyba jedynie z zamiłowania do kina noir. Jego znamiona daje się zresztą odczuć i tutaj, a ekranizacja Boba Rafelsona więcej nawet "podbiera" w "Obsesji" niż z filmu Garnetta.